Tranen aan de ontbijttafel: dyslexie bestaat niet?

Een moeder belt ons vanochtend op: “Mijn dochter hoorde vanochtend het nieuws en is bijzonder verdrietig. Weer dat gevoel van onmacht, ze oefent niet hard genoeg.” Een klap in het gezicht van dyslectische kinderen.

Ernstige dyslexie verdwijnt niet

De berichtgeving in de media dat steeds meer kinderen de diagnose dyslexie (en ook dyscalculie) krijgen door slecht onderwijs geeft een ongenuanceerd beeld van de werkelijkheid en stelt dyslexie weer in een kwaad daglicht. Onderwijs kan wellicht meer betekenen voor kinderen met een hardnekkige lees- en spellingachterstand door meer te oefenen, maar daar zal ernstige dyslexie natuurlijk niet door verdwijnen zoals wordt gesuggereerd.

Onderzoeksresultaten

Wetenschappelijk onderzoek heeft namelijk laten zien dat dyslexie een neurologische aandoening is die niet over gaat door kinderen meer te laten lezen en spellen. Voor de 3-5% kinderen, de kinderen met ernstige enkelvoudige dyslexie (EED) die bij ons in zorg zijn, geldt dat onderwijs, zelfs van de hoogste kwaliteit, geen oplossing kan bieden.

Het ministerie van OCW en VWS hebben recentelijk ook onderzoek gedaan naar het aantal kinderen met een dyslexieverklaring. Opvallend is dat het basisonderwijs keurig rond de 7-8% zit die je op grond van de prevalentie zou verwachten. Ongeveer de helft van deze kinderen heeft EED en zijn dus bij ons in behandeling.

Op het voortgezet onderwijs en het beroepsonderwijs (vooral mbo) zijn deze percentages hoger en klimmen bij enkele scholen zelfs richting de 17-18%. OCW en VWS gaan daar binnenkort beleidsmaatregelen tegen treffen zodat de ernstige gevallen niet de dupe worden van het uitgeven van onterechte dyslexieverklaringen.

Kwalijke zaak

Wij vinden het zeer kwalijk dat er in de berichtgeving geen onderscheid wordt gemaakt tussen kinderen die lees- en spellingproblemen hebben en kinderen die kampen met dyslexie als neurologisch ontwikkelingsprobleem. 

Kinderen met ernstige enkelvoudige dyslexie oefenen 5 keer per week, en dat 1,5 jaar lang. Zij worden door dit soort berichtgeving niet meer serieus genomen en dat vinden wij onacceptabel. Het is als het ware een diskwalificatie van hun handicap. Het is een miskenning voor de kinderen die bij ons komen, keihard oefenen en vooruitgang boeken. Kinderen die zonder behandeling hun talenten niet optimaal kunnen benutten.