Het zit ‘m in de pen

Door Ellen de Geest, dyslexiebehandelaar en opleidingsmanager

In de 20 jaar dat ik werkzaam ben als behandelaar heb ik vele kinderen zien komen en gaan. Van heel jong tot ‘al’ op de middelbare school, van vriendjes en vriendinnetjes tot complete families. Trots ben ik elke keer weer als ik zie hoe hard een kind gegroeid is tijdens de behandeling bij RID. Hoewel ieder kind een andere aanpak vraagt, zitten er altijd een paar tussen die je voor altijd bij blijven, zo ook Merlijn.

Merlijn viel op, niet door zijn aanwezigheid, maar juist doordat ik hem vaak kwijt was. Als ik de behandelkamer even verliet om iets te halen en vervolgens terug kwam was Merlijn er niet meer. Merlijn bleek onder de tafel te zitten. Wat hij daar deed, is mij nog steeds een raadsel.

In die tijd (1995) waren de behandeltrajecten langer, kinderen kwamen soms zo’n tachtig keer langs. Zo heb ik een lange tijd met hem gewerkt en was hij een speciale cliënt voor mij. Maar ook voor Merlijn kwam er een einde aan het behandeltraject. Hij ontving een diploma en een mooie pen met inscriptie.

Jaren later kwam Merlijn onverwachts langs bij RID. Hij vertelde mij dat hij geslaagd was voor zijn Havo! Ik vond dat natuurlijk super om te horen en na een tijdje kletsen bedacht ik mij dat ik Merlijn iets leuks wilde geven voor zijn slagen. Ik dacht dat RID in die tijd nog geen pennen aan het einde van een behandeling weggaf en daarom zei ik: “Ik heb wel wat moois voor je voor je examen, ik geef je een pen!” Waarop Merlijn zei: “Die heb ik destijds al gekregen, kijk!” Hij haalde de pen uit zijn binnenzak en zei: “Daar heb ik mijn hele examen mee geschreven.”

Ahhh, slik…