Een goede kapstok met handvatten: Yfke (9) en haar moeder Ilse over de dyslexiebehandeling

Voordat de behandeling begon, merkte Yfke dat het op school af en toe wel moeilijk was. “Vooral lezen en schrijven kostten mij veel moeite,” zegt ze. Ilse vult aan: “En dat werkte door, ook in andere vakken, zoals de verhaaltjessommen bij rekenen. Dan merkte je dat het lastiger werd.”
Toen Yfke hoorde dat ze dyslexie had, voelde ze zich eerst een beetje anders dan andere kinderen. “Maar er zijn nog twee meisjes in mijn klas die het ook hebben,” vertelt ze. “Dus toen dacht ik: het komt wel goed.” Bovendien heeft Yfke een voorbeeld dicht bij huis. Haar grote broer heeft ook dyslexie en rondde eerder een behandeling bij RID af. “Dat was ook zo fijn en prettig,” zegt Ilse. “We zagen toen ook al, dat het hem echt hielp. Yfke straalt: “En ik ben nu ook bijna klaar! Ik heb een aftelkalender. Die heeft Anouk gemaakt. Nog maar zes behandelingen en drie toetsen!” En later? “Dan word ik kapper óf juf!”

In het begin moest ik wel even wennen. Eerst was Lindy mijn behandelaar en later Anouk. Ilse: “Het begin bij beide behandelaars vond ze een klein beetje spannend. Ze kijkt altijd eerst even de kat uit de boom. Ik vind het spelletje met de letters waarbij je steeds dobbelt het leukst! Anouk heeft het zelf verzonnen en het heet ‘Boem’! Ilse knikt: “Spelenderwijs leren, maar wel met een doel. Dat werkt heel goed.”

Steeds meer vertrouwen
“Eerst vond ik lezen moeilijk,” zegt Yfke. “Maar ik merkte wel dat het steeds beter ging. Nu lees ik Meester Jesper gaat op kamp met groep 8, Spekkie en Sproet én IJsjes Summerparty.”
Ilse bevestigt dat: “Het mooiste is niet alleen dat ze vooruitgaat, maar dat ze zelf merkt dat ze het kan.” En dat blijft niet onopgemerkt op school. Yfke: “Mijn juffen zeggen dat ik goed bezig ben. Bij mijn dictee had ik laatst alles goed! En bij de verhaaltjessommen ook!” zegt Yfke blij. “Wat helpt als iets moeilijk is? “Ik onderstreep woorden met kleuren,” legt ze uit.
Groen = ik snap het, roze = ik snap het een beetje, paars = ik snap het niet. Dit helpt wel echt!”

Ze denkt even na over haar tip voor andere kinderen die nog moeten beginnen aan het traject: “Het is als je begint misschien stom, maar het is niet stom! En als je naar Anouk gaat is het leuk! Dat komt omdat ze me zo goed helpt. Ik begon met het weer opnieuw oefenen van letters en klanken. Dat heet flitsen. Ik merkte de grootste verandering toen ik op de helft was van de behandelingen. Ik oefen ook veel, vijf keer in de week en altijd in de ochtend voordat ik naar school ga, zodat ik na school in de middag kan spelen.

Met trots verder vooruit
Ilse kijkt trots naar haar dochter en glimlacht. “Dyslecten hebben mooie eigenschappen.
“En weet je wat het mooiste is? Ze doet het helemaal zélf. Wij zijn er heel erg over te spreken. De begeleiding is goed, de lijntjes zijn kort en ze heeft nu een goede kapstok met handvatten voor de toekomst.”