Het verhaal van Ids: “Ik lees nu net zo goed als de anderen.”

Toen Ids hoorde dat hij dyslexie heeft, reageerde hij nuchter. “Ik was niet boos en ook niet blij. Ik dacht gewoon: het is wat het is.” Zelfverzekerd zegt hij dan ook: “Soms maakten ze in de klas opmerkingen, maar ik dacht dan: ik verander toch niet.” Hij is niet de enige in zijn klas met dyslexie want er is nog een meisje dat het ook heeft.

Een goede start bij RID
Ids begon halverwege groep 5 en rondde zijn behandeling af vlak voor de zomervakantie voordat hij naar groep 7 ging. In totaal duurde het dertien maanden. “Ik vond het oefenen eigenlijk meteen leuk,” vertelt hij. “Eerst iets doen van een oefening en daarna een spelletje, dat was wel mijn favoriete combinatie.”

Zijn moeder Sylvia bevestigt: “Leuk om te zien hoe hij ernaartoe ging. Hij stond gewoon te springen in de wachtkamer. Ik dacht: zo leuk kan het toch ook weer niet zijn!” Ids werd begeleid door Niké Abrahams. Ids: “Ze is heel aardig en legt dingen goed uit. Ik vond het nooit spannend, alleen in het begin een beetje nieuwsgierig naar wat we gingen doen.”

“Ik merkte al snel verschil,” vertelt Ids trots. “Vanaf het midden van alle behandelingen ging het nog veel beter, en nu ben ik supergoed! Ik kon op een gegeven moment vijf bladzijden in een half uur lezen. Soms was het een beetje veel, vooral toen ik een invaller had die twee keer zoveel huiswerk mee gaf, haha!” Het leukst vond hij de spelletjes. “En ik had een klankgroep al eerder dan op school, daardoor kon ik mijn toets heel goed doen!” Wat hij lastig vond? “De flitskaartjes. Dat ging op een gegeven moment zó snel. Maar ik kwam wel tot 19 seconden, de meeste kinderen haalden 20 en het record stond op 15. Dat was echt goed!”

“Ik lees nu net als de anderen”
De vooruitgang was goed te merken, vertelt Ids. “Ik heb mijn niveau gehaald en eigenlijk nog beter! Ik zat eind groep 6 met begrijpend lezen al op het niveau van midden groep 7. Ik lees nu zoals andere kinderen in mijn klas. En ik kende het militair woord al veel eerder! Ik was ze een stapje voor. Dat was heel leuk. En ook opa/opaatje ken ik al. Ik wil ook gewoon uitdaging op school, dus net als de andere kinderen twee zinnen in plaats van een. De juf vraagt dan of ik dat als dyslectisch kind wel wil, met bijvoorbeeld een dictee. Nu zijn ze ook heel blij voor mij.” Ids lacht een beetje en zegt: “Ik weet niet of het meisje uit mijn klas het leuk vindt hoor, dat extra werk met die 2 zinnen.”

Ook thuis en op school merken ze het verschil. “Ik werd op school geholpen met RALFI-lezen in een groepje. Nu lees ik voor aan groep 3,” zegt Ids trots. “Spelling ging altijd al wel goed, en bij rekenen heb ik nu zelfs nul fouten!” Zijn favoriete boeken? “Dog Man, Niek de Groot en De Waanzinnige  Boomhut.”

Gewoon proberen
Wat doet hij als hij nu een moeilijk woord tegenkomt? “Ik zeg dan tegen mezelf: gewoon proberen. En pas na drie keer vraag ik hulp.” Zijn tip voor ander kinderen: “Wees blij dat je geholpen wordt! Waarom zou je boos zijn. Mijn tip is: doe gewoon goed mee! Goed opletten, onthouden en je huiswerk altijd doen. Dan ga je heel erg vooruit en hoef je er ook niet langer over te doen. Ik vind het trouwens echt een eer dat ik mag meewerken aan dit ervaringsverhaal.”

Een trotse moeder
“Mooi om te zien hoe enthousiast hij is en hij ging met sprongen vooruit. Het lezen ging opeens veel beter. Hij ging door het dak heen. Fijn dat er geen frustraties meer zijn. Mijn middelste zoon is ook bij RID geweest. Dat was iets meer een struggle, maar ook een fikse stijging.” Het gaat er gewoon om dat je lekker kan lezen geeft Sylvia aan.

Een blik op de toekomst
Over de toekomst hoeft Ids niet lang na te denken. “Ik twijfel nog: iets met hout, zoals restauratie, of iets technisch. Misschien komt het omdat ik geboren ben tijdens de verbouwing van ons huis. Ze waren toen bezig met een grote uitbouw erachter. Op mijn vierde was het klaar. Misschien is dat het wel waarom ik het nu zo leuk vindt!”