Luuk’s verhaal over trots, vertrouwen en doorzettingsvermogen

Voordat hij bij RID begon, had Luuk het moeilijk met lezen. “Ik vond lezen toen heel stom! Ik haalde alle woorden en letters door elkaar. Nu gaat het veel makkelijker. Dat komt gewoon door heel veel oefenen.” Toen Luuk hoorde dat hij dyslexie heeft, voelde dat voor hem eigenlijk vooral als opluchting. “Ik vind het niet zo erg en ik was ook wel blij dat het nu duidelijk was wat ik had.” De eerste keer bij RID was wel even wennen. Luuk zegt: “Het voelde eerst een beetje raar, maar al vrij snel was het normaal.”

Wat Luuk spannend vond, was hardop voorlezen: “Ik vond het spannend om iemand voor te lezen. Op school lezen we ook elke dag wel een halfuur. Dat gaat nu veel beter! Ik vind het leuker en makkelijker. Op dit moment lees ik ‘Achtste groepers huilen niet’.” Over de begeleiding bij RID is hij positief. “Ik vond de oefeningen het leukst en dat ik elke dag zelf kon kiezen wat ik las, zoals Kidsweek. Het minst leuk was eigenlijk wel de leeslijst tijdens mij wekelijkse oefenmoment geeft hij aan. Zijn moeder Christa merkte dat het dagelijks oefenen, dat is vastgezet door de behandelaar, veel vroeg van Luuk.

Zijn trots is groot als hij terugkijkt op wat hij geleerd heeft. “Ik ben het meest trots op dat ik nu gewoon veel makkelijker lees. En dat mensen zeggen dat het net lijkt alsof ik niet dyslectisch ben.” Dat zien zijn ouders en leerkrachten ook. “De resultaten op school met lezen zijn ontzettend gestegen,” zegt Luuk. “Ik kreeg veel complimenten hoor.” Zijn moeder vult aan: “Het is zo waardevol geweest! Hij heeft enorme sprongen gemaakt en veel geleerd. Daar heb je je hele leven iets aan. Het waren dé handvatten om goed mee door het leven te gaan.”

Ze vertelt hoe intensief het traject soms was: “Het was veel voor hem, elke keer oefenen, terwijl hij ook buiten wilde spelen. Toen hij klaar was, hebben we echt de vlag uitgehangen. Wat een mooie prestatie!” Ook thuis en op school kreeg Luuk steun. “Wij oefenden als ouders om en om met hem. En op school werkte ze ook heel fijn mee, daar kreeg hij nog extra begeleiding. Hij vloog er gewoon doorheen. Wij zijn allemaal zo trots op hem!”

Als hij nu een moeilijk woord tegenkomt, weet Luuk goed wat te doen. “Dan hak ik het gewoon in stukjes! ”Zijn advies aan andere kinderen is dan ook heel duidelijk: “In mijn klas zitten 30 kinderen en 3 hebben ook dyslexie. Ik ben niet de enige. Als je er last van hebt en twijfelt, zou ik zeggen: echt doen! Het heeft mij heel erg geholpen.”

Het grootste verschil merkte hij bij de toetsen op school. “Dat ging echt veel beter!” vertelt Luuk trots. Hij was een jaar en een paar maanden bezig met de behandeling en oefent nu nog elke week op school met een onderwijsassistente met de digitale dyslexiebehandelaar. “Dat is een leuk programma zeg, met steentjes die dan vallen enzovoort.” En de toekomst? Volgend schooljaar gaat Luuk naar de middelbare school. “Ik twijfel nog tussen twee scholen. Later wil ik misschien wel iets doen met sieraden maken!” zegt hij met een glimlach. Zijn moeder besluit: “Het is geweldig om te zien hoeveel zelfvertrouwen hij heeft gekregen. We zijn ontzettend trots op Luuk.”