Er zijn altijd wel een paar cliënten die je bijblijven, zo ook beweeglijke Bram

Op een maandagochtend haalde ik een jongen genaamd Bram op uit de wachtkamer, Bram had geen zin in het onderzoek. Bram’s ouders gaven gedurende de intake aan dat hij de afgelopen weken zeer opstandig was, alles wat met school te maken had ging hij uit de weg en zijn laatste rapport was niet goed. Vanuit school werd er gesproken over ADHD. Ouders wilden dit dan ook laten onderzoeken, maar allereerst dit onderzoek afronden.

Tijdens de testochtend nam de beweeglijkheid bij Bram toe. Zo las Bram staand in plaats van zittend, liep hij door de kamer bij verbale taken en kon hij zeer impulsief te werk gaan bij het praktisch omgaan met taken. Hij leek hier overigens zelf geen hinder van te ondervinden. Uit het onderzoek bleek dat er sprake was van dyslexie, het behandeltraject kon starten.

Bram was opstandig, zo wilde hij niet oefenen en bestond de behandeling voornamelijk uit een reeks van dealtjes sluiten om Bram aan het werk te krijgen. Totdat na een paar weken tijdens een behandeling alle frustratie eruit kwam. Tijdens het lezen explodeert Bram van woede, barst in huilen uit en roept: ‘Ik ben dom, ik kan niets en nu moet ik hier iedere week komen om te oefenen maar het heeft toch geen nut’. Wat bleek, Bram werd op school gepest. Bram las minder snel dan de kinderen in de klas en maakte meer fouten, op het schoolplein werd hier vaak een opmerking over gemaakt en hij kon alleen reageren door het gevecht aan te gaan. Hetgeen zichtbaar was voor de leerkracht en waardoor Bram niet als slachtoffer maar als aanstichter gezien werd.

Vanaf dat moment hadden we afgesproken dat Bram tijdens de behandeling altijd mocht vertellen wat hem dwars zat. Ik zag de beweeglijkheid en frustratie bij Bram meer en meer afnemen: hij deed veel succeservaringen op met betrekking tot het lezen en spellen waardoor hij meer in zichzelf ging vertrouwen. Toch vond Bram het nog moeilijk om deze succeservaringen aan zichzelf toe te schrijven. Om dit te stimuleren hebben we een extra opdracht toegevoegd, Bram moest iedere dag op een post-it iets schrijven wat hij goed vond van zichzelf en dit op zijn slaapkamerdeur plakken. Zo gezegd, zo gedaan. Bram ging steeds meer in zichzelf geloven. Zijn frustratie verdween, zijn beweeglijkheid nam af en concentratie nam toe. Niet alleen qua lezen en spelling groeide Bram, maar ook als persoon! Hij heeft zelfs zijn spreekbeurt over dyslexie gehouden omdat hij zich niet meer schaamde en zo zijn klasgenoten van meer informatie wilde voorzien zodat zij begrip zouden hebben voor hem.

Een kind als Bram zal mij altijd bijblijven, omdat hij niet alleen qua lezen en spellen gegroeid is maar ook qua zelfvertrouwen en dus als persoon. De waardering die je krijgt voor het werk dat je uitvoert, maakt dat je iedere dag met plezier komt werken! Het is belangrijk dat de kinderen in een positieve en stimulerende omgeving kunnen groeien en daar maak ik graag deel van uit.