Geen dag als dyslexiebehandelaar is gelijk

Ruim een jaar lang oefen je direct invloed uit op de (lees- en spelling)ontwikkeling van een kind. En indirect hoop je daarna ook nog invloed te hebben. Wat veel mensen misschien niet weten is dat de rol van een behandelaar zoveel verder gaat dan enkel het verzorgen van een dyslexiebehandeling. In een jaar tijd neem je het kind mee aan de hand en gedurende het traject laat je deze hand steeds iets meer los. Zo goed mogelijk op eigen benen kunnen staan, dat is het doel.

Een dyslexiebehandeling begint met het krijgen en accepteren van de diagnose dyslexie: een verklaring waarom het even wat lastiger gaat dan bij klasgenootjes. Samen met het kind en de ouder(s)/verzorger(s), en natuurlijk school, sta je aan het begin van een intensieve samenwerking. Kinderen zijn op dat moment onzeker, hebben veel faalervaringen opgedaan en beseffen vaak niet wat ze allemaal kunnen. Vanuit hier wil je het kind bewust maken van zijn of haar eigen kunnen en hoop je de eigenwaarde van het kind te herstellen en zelfs te vergroten.

Gedurende het intensieve behandeltraject is het belangrijk om de motivatie van een kind, en daarmee ook van de ouder(s)/verzorger(s), te blijven stimuleren. Uiteraard is de intrinsieke motivatie van een kind belangrijk, maar in sommige gevallen is deze minder aanwezig. Je probeert het traject aan te passen aan het kind en in te spelen op wat elk kind aankan. Je probeert het frustratiepunt te voorkomen, iets dat niet altijd te vermijden is. Gebeurt dat wel, dan denken wij mee om het vervolg voor een kind zo prettig mogelijk te laten verlopen.

Het zien groeien van de ontwikkeling gedurende een traject is een geleidelijke en mooie waarneming en bij ieder kind weer anders. Het kind leert op zijn eigen manier op eigen benen te staan en dan het is tijd om de zorg uit handen te geven. Een dag als dyslexiebehandelaar is altijd anders, maar het ervaren van het ontwikkelproces blijft altijd hetzelfde. Mooi en dankbaar.