Remedial teaching op school: hoe pakken zij het aan?

Wat kan een school doen om zich voor te bereiden voor de start van een RT-traject?

Anke: “Voordat een RT-traject start, is het uiteraard fijn als je als school al leerlingen hebt ingedeeld in groepjes. De groepjes moeten bestaan uit kinderen met hetzelfde niveau en dezelfde aandachtspunten. Bij twijfel kunnen wij hierbij meedenken. Wij begeleiden groepjes van maximaal 4 kinderen op technisch lezen, rekenen, spellen of begrijpend lezen. Het is geen enkel probleem, als de kinderen niet bij elkaar in dezelfde klas zitten. Het rooster van alle kinderen moet het natuurlijk wel toelaten dat ze op een vast moment aansluiten bij de RT’er. Hiervoor halen wij ze een half uur uit de reguliere les.”

Hoe verloopt de start van een RT-traject op school?

Lotte: “Elk traject start met een instaptoets, zodat wij kunnen beoordelen wat al goed gaat en wat nog lastig is. De start van een traject is voor sommige leerlingen best spannend. Daarom zorgen we er altijd voor dat kinderen zich op hun gemak voelen. We maken er een bijzonder moment van. We leren elkaar op een ongedwongen manier kennen door een leuke kennismaking in de vorm van een spelletje.”

Hoe draag jij zorg voor een fijne werksfeer in je RT-groepje?

Lotte: “We beginnen altijd met het opschrijven van duidelijke afspraken en regels. De kinderen helpen ook mee, zo kunnen ze er zelf aan bijdragen. We vragen ze ook welke regels er in de klas gelden en of deze ook in het groepje zouden werken.”

Anke: “Ik geef altijd aan dat fouten maken mag en dat we niet lachen om elkaars fouten. Ze zijn er allemaal om te leren.” Lotte vult aan: “Soms maak ik zelf expres een fout. Dan wijs ik de kinderen erop en zeg: ‘zie je wel, de juf maakt soms ook fouten.’ Dit geeft de kinderen een veilig gevoel.”

Hoeveel OefenKr8-sessies geven jullie gemiddeld genomen, voordat vooruitgang merkbaar is?

Lotte: “Dit is natuurlijk per kind en groepje anders. Mij valt wel op, dat in het algemeen geldt hoe jonger de kinderen zijn, hoe groter de stappen zijn die gezet worden. Dit is ook logisch, omdat in lagere groepen je meer kan aansluiten bij onderwerpen in de klas. Zo zijn ze sneller weer bij.”

Anke: “Kinderen uit hogere groepen hebben al veel leerstof gehad. Vaak moeten we dan aan de slag met iets dat ze in een eerder stadium in de basis niet goed hebben meegekregen. Hierdoor lijken ze misschien kleinere stappen te zetten. Het kan ook zijn dat er meer speelt, bijvoorbeeld een moeilijke thuissituatie, waardoor ze minder oppikken. Bij aanvang van een RT-traject bespreken we altijd met school wat beschermende en belemmerende punten bij een leerling zijn. Wij hebben aandacht voor waar een kind vandaan komt en waar een kind staat. We denken mee met de scholen, als er meer speelt.”

Hoe meten jullie de voortgang?

Anke: “Zoals gezegd starten we bij elk traject met een toets om de beginsituatie vast te stellen en het behandelplan te bepalen. Per sessie houden we een logboek bij voor terugkoppeling aan de leerkracht. Afhankelijk van de lengte van het traject, is er een tussenevaluatie en een eindevaluatie, welke besproken worden met de intern begeleider. Bij bijzonderheden schakelen we tussentijds snel met de school, meestal met de intern begeleider en/of leerkracht.”

Hoe ervaren de kinderen de ondersteuning?

Lotte: “Kinderen werken binnen een groepje op hun eigen niveau en vinden vaak hetzelfde moeilijk. Maar we proberen de kinderen ook in hun kracht te zetten. Als iets goed lukt, stellen we voor dat zij het uitleggen aan de rest van de groep. Dit bevordert hun zelfvertrouwen.”

Wordt er ook gelachen?

Anke: “Tijdens het voorlezen las de leerling ‘poep’ in plaats van ‘soep’, waar hij zelf erg van schrok. Toen zei hij snel dat hij dat expres zo had gelezen, omdat hij graag een grapje maakte om de rest op te vrolijken.”

Lotte: “Bij mij mogen de kinderen altijd een sticker plakken aan het einde van de sessie, als ze goed hebben gewerkt. Een leerling had een keer niet goed haar best gedaan en mocht dus geen sticker plakken. Haar reactie: ‘Ach, kinderen in Afrika hebben helemaal geen stickers.’ Dat was zo grappig om te horen.”

Wat is het grootste compliment dat je hebt gehad?

Lotte: “Een leerling vroeg of ik geen ‘echte juf’ wilde worden, want dan kon ik bij haar voor de klas komen staan.”

Anke: “Kinderen vragen aan het einde van een traject vaak of ik niet nog langer kan blijven, omdat de kinderen het zo leuk vinden in het groepje.”

Wat vind je het leukste aan je werk? En het lastigste?

Anke: “Ik ben heel trots als leerlingen de leerstof goed kunnen toepassen en zelf merken dat het beter gaat. Je ziet dat het hun zelfvertrouwen vergroot. Lastig vind ik het, als er binnen het groepje verschillen ontstaan qua niveau. Ik wil elke leerling graag zo goed mogelijk helpen en ze de volle aandacht geven die ze verdienen. Echter lukt dit helaas niet altijd.”

Lotte: “Wanneer ik de kinderen sprongen zie maken en daardoor vrolijk worden, krijg ik nog meer plezier in mijn werk. Ik vind het lastig als ik heel streng moet zijn, omdat ik dit van nature niet ben. Maar soms is het nodig om de rust in de groep te bewaren.”

Hebben jullie nog een tip voor scholen die dit lezen?

“Wij merken dat scholen graag van onze ondersteuning gebruikmaken, maar soms laat het budget het niet toe. Het is goed te weten dat NPO-gelden hiervoor nog steeds ingezet kunnen worden.”