Dyscalculie erkennen – Wie het benauwd krijgt van cijfers moet zich begrepen voelen

Een van onze doelen als organisatie is om de lijn tussen het onderwijs en de zorg zo kort mogelijk te maken. Mede daarom voer ik, naast het behandelen, ook veel gesprekken met intern begeleiders. De kennis op scholen over dyslexie is de laatste 20 jaar flink toegenomen. De criteria die gelden voor een al dan niet vergoed dyslexieonderzoek zijn bekend. Scholen weten welke eisen er zijn aan de extra hulp en hoe je dit vormgeeft. Nadat ik in het gesprek ons behandelprogramma heb laten zien, laat ik altijd het volgende woord vallen:

Dyscalculie

Waar dit jaren geleden nog geen onderwerp was, vult dit inmiddels de helft van mijn gesprekken. Dyscalculie begint meer te leven op scholen. Vaak hebben IB-ers wel een paar leerlingen in hun hoofd bij wie ze het vermoeden. Kinderen waar duidelijk veel meer aan de hand is dan het niet kunnen automatiseren van de tafels.

Maar dan?

Hoe kan je als school signaleren en extra hulp bieden? Wanneer verwijs je door? En wat is de meerwaarde van een dyscalculieverklaring? Praten over de sociaal-emotionele gevolgen van dyscalculie levert in ieder geval begrip op. Want ga eens na hoeveel we met cijfers in ons dagelijks leven te maken hebben (afrekenen, klokkijken, puntentelling, recepten), en wat voor een impact het heeft als je alleen al bij het zien van al die nummertjes begint te zweten.

De wil om er mee aan de slag te gaan is er. Maar altijd loopt het gesprek vast op het volgende punt: dyscalculiezorg wordt niet vergoed. Hierdoor is het voor weinig kinderen toegankelijk en op de scholen is de kennis vaak niet aanwezig.

Met de bestaande dyslexievergoeding is gerichte hulp voor meer kinderen toegankelijk waardoor onderwijskansen vergroten, er minder zweetaanvallen en sociaal-emotionele problemen ten gevolge van dyslexie zijn én er meer kennis is vergaard door scholen waardoor zij effectiever deze kinderen kunnen ondersteunen.

Begin 2008 toog onze oprichter en toenmalig directeur Michel Ekkebus met een bus vol kinderen met dyslexie naar Den Haag om een petitie aan te reiken om dyslexiezorg in de vergoedingsregeling te krijgen. De rest is geschiedenis.

Voor dyscalculie pionieren wij intussen verder. Dit doen wij door het verspreiden van kennis naar scholen, door kenbaar te maken dat we gedegen onderzoek kunnen doen en effectieve behandeling mogelijk is. En dyscalculie erkennen helpt ook, zodat degenen die het benauwd krijgen van cijfers zich in ieder geval beter begrepen voelen. Zo zorgen wij in ieder geval dat ook zónder vergoedingsregeling begrip, erkenning en zorg dichtbij is. En wellicht moeten wij binnenkort weer eens een busreis naar Den Haag organiseren… 😉

 

Esther Stunnenberg – Behandelaar en Adviseur RID